Ugchelen - Om de Kei "Om de kei"

	Om de Kei
Om de Kei nummer: 1. Uit De Bron van woensdag 3 november 1993, 30^e jaargang nummer 19.

OM DE KEI.
Om de kei, daar gaat het om in Ugchelen.
Graag wil ik mij eerst aan u voorstellen. Mijn voornaam heb ik van mijn moeders kant; toen ik geboren werd, is er niet aan gedacht, dat een Duitse naam wel eens moeilijkheden zou opleveren in Nederland. In de oorlog, want zo oud ben ik al, hebben mijn voorletters op school ook wel eens voor hilariteit gezorgd. De kinderen werden namelijk op het schoolbord met hun voorletters aangeduid. Op school was ik een kei; tenminste, dat zeiden de anderen. Daarna heb ik verschillende beroepen uitgeoefend, zodat ik overal verstand van heb. Of meen te hebben. Toen ik dus gevraagd werd om elke 14 dagen een kolom te vullen van dit uitstekend gelezen blad, zonder dat het een bijbelverhaal wordt of een anders geschreven herderlijke preek, heb ik bijna onmiddellijk ja gezegd. Er is echter één maar bij: ik kan niet alles zien en horen, wat er in Ugchelen gebeurt. Daar gaat het in deze reeks over: alles wat u wel of niet aanstaat, alle roddels in verenigingen en straten en over de buren wil ik dan van u vernemen. U schrijft die op, zet mijn naam: Uwe Kijker op de envelop en gooit dat bij de redactie in de bus.
Zoals gezegd, op school was ik een kei, maar dat was niet zo bijzonder, want een bakker bakt, een schilder

schildert, een visser vist en Uwe Kijker kijkt. (= is een kei).
Om de kei, daar gaat het om in Ugchelen.
Iedereen, die in Ugchelen woont, weet de kei te vinden. Er zijn echter nog meer keien in Ugchelen. Figuurlijk dan. Keien in Ugchelen zijn gemakkelijk te herkennen: je kunt er moeilijk omheen. Je kunt ze ook moeilijk meenemen. Ze (de keien zijn zowel mannelijk, als vrouwelijk) stáán voor wat ze doen en alles draait om hen. Ze zijn er altijd; je weet ze gemakkelijk te vinden. Maar ja, keien hebben ook hun vervelende eigenschappen: je kunt tegen ze praten als Brugman, ze geven geen antwoord. Ze zijn er en ze blijven er. Dat laatste laat zich in onze tegenwoordige samenleving, met allerlei vormen van inspraak, slecht verdragen.
Dat is dan voor de anderen erg vervelend en die moeten er maar mee leren leven. Want ik denk niet, dat het ooit zal veranderen, want daar zijn ze te lang kei voor en staan ze al te lang op hun voetstuk. Ze zouden dan als kei eens moeten bekennen, dat ze het totaal bij het verkeerde eind hebben gehad. Er zit dan wat minder glans op. Omdat dat geen schande is, ben je eigenlijk pas een echte kei.
Ik hoop, dat het bij mij iets minder glimt.

"Uwe Kijker"

Deze tekst wordt elke veertien dagen met toestemming overgenomen uit het Ugchelense Kerk- en Nieuwsblad
"DE BRON".