Ugchelen - Om de Kei "BESTUREN"

	Om de Kei
Om de Kei nummer: 97. Uit De Bron van woensdag 11 maart 1998 - 35e jaargang nr. 5

BESTUREN.
Terwijl ik dit schrijf, moeten de gemeenteraadsverkiezingen nog komen en kan ik dus niets zeggen over de uitslag. Tijdens de verkiezingscampagne probeert men de mensen zover te krijgen, dat ze gaan stemmen. Er schijnt, als men de media moet geloven, niet zoveel animo te zijn om te gaan stemmen. Dat noemt men politieke ongeïnteresseerdheid. Ik heb eens gekeken, hoe dat gesteld is in Ugchelen. Uit de kandidatenlijsten kan ik herleiden, dat er zich slechts vier Ugchelenaren kandidaat hebben gesteld. De besturen van clubs hebben ongeveer met dezelfde moeilijkheden te kampen. Er is een aantal min of meer fanatieke clubleden, die vrijwillig en in hun vrije tijd het bestuur uitmaakt. Er is namelijk haast geen mens meer te vinden, die zich extra wil inspannen voor de gemeenschap. Het komt daarbij bijna altijd op dezelfde vrijwilligers neer. Kijk maar om u heen: in de kerk, in de Dorpsraad, bij Ugchelens Belang, bij Randerode, bij Albatross, noem alles maar op. Toch zijn er altijd weer (jonge) mensen te vinden, die de draad weer oppakken als er een bepaalde club in nood dreigt te geraken. Het gaat vaak, ondanks de crisis in zo'n bestuur, nèt weer goed. Over de oorzaak van dit verschijnsel hebben vele geitenwollensokken-figuren hun mening geventileerd, dus daar waag ik mij hier niet aan. Zeker is wel, dat het niet de ongeïnteresseerdheid van de medemens is. Men is er zich wel degelijk van bewust, dat de gemeenschappelijke instellingen zeer van nut zijn en dat ze moeten blijven bestaan.

Maar dan, als het erop aankomt om met meer mensen iets te doen, dan geeft men niet thuis. Terwijl meer vrijwilligers betekent, dat de druk op de overigen wordt verlicht. Soms ligt het ook aan de club zelf. Het is dan niet genoeg bekend aan de gemeenschap dat, indien men even de helpende hand reikt, de club van de verdrinkingsdood gered kan worden. Volgens mij is dat het geval met de Dorpsraad. Er zijn wel mensen, die daaraan willen meewerken, maar niet zodanig, dat ze àl hun vrije tijd daarin willen steken. Het is en blijft een nuttig instituut, maar de resultaten zijn frustrerend en daarmee maken ze zichzelf tot een gewillig onderwerp van schrijvers, zoals Uwe Kijker. Maar er zijn vast wel mensen bereid om, volgens een van tevoren vastgesteld schema, zich te verdiepen in een vrijwilligerstaak. De kunst is, die te vinden. Deze mensen moeten dan zeggen: "OK, deze taak kan ik wel aan; dit stukje werk wil ik wel uitvoeren." De enige twee voorwaarden zijn, voor de club, dat het werk dan niet méér wordt en voor de mensen, dat zij hun afspraken nakomen. Anders verzuipt de club alsnog. Laat het niet zo zijn, dat er in een bestuur geklaagd wordt over de mensen, die er niet zijn. Zij horen niet, wat de nood is. Het bestuur moet daarom naar buiten treden en er ruchtbaarheid aan geven, waar de nood het hoogst is en een beroep doen op de gemeenschap. Wellicht de kandidaten uit Ugchelen, die niet in de gemeenteraad zijn gekozen?

"Uwe Kijker"

Deze tekst wordt elke veertien dagen met toestemming overgenomen uit het Ugchelense Kerk- en Nieuwsblad
"DE BRON".