  |
Om
 de Kei
|
Om de Kei nummer: 7. Uit De Bron van woensdag 9 februari 1994, 31e jaargang nummer 3. | |
|
|
WAT IS WAARHEID. Eigenlijk ben ik zo'n type, die zegt: naar Medisch Centrum West kijk ik nooit. Het is alleen zo, dat àls ik een keer zeg, dat ik het gisteravond toevallig heb zitten bekijken, dan nooit iemand tref, die het niet heeft gezien. Vandaar die hoge kijkcijfers, dus. Maar goed, ik zal het maar bekennen, ik zit toevallig te kijken en het viel me op, dat het toch wel met een bepaalde vakkundigheid in elkaar steekt. Daarmee bedoel ik natuurlijk niet de medische kant van de zaak; dat is maar om het verhaal bij elkaar te houden. De sterkte van het programma zit hem volgens mij in het feit, dat je elkaar eigenlijk meteen de waarheid moet vertellen. Telkens, wanneer mensen elkaar denken te vertrouwen en ze draaien om de waarheid heen, dan is er weer een nieuw plot voor een aflevering geboren. Er zijn een heleboel mensen, die zeggen, dat ze erg verdraagzaam zijn en dat ze best begrip hebben voor andermans ideeën. Let er maar eens op. Een voorbeeld? Stel u voor, u leest net mijn artikel in dit blad en er komt iemand aan de deur en hij of zij vraagt, of u De Strijdkreet wilt lezen. Om van het gezeur af te zijn, (want u wilt doorgaan met waar u gebleven bent) geeft u de aanbeller een gulden, pakt het blad aan, smijt de deur dicht en gooit het blad meteen bij het oud papier, wat klaar staat om de volgende dag door de mensen van de Muziekvereniging gehaald te worden. Als u erbij had gezegd, dat u |
het blad niet wilt lezen, omdat het een uitgave van Het Leger Des Heils is en dat u wel een gulden geeft, maar verder geen gezeur, was u eerlijk geweest. Er wordt immers toch al genoeg papier opgehaald. De waarheid is dus wat cru en in dit voorbeeld wel heel erg simpel gesteld. Nu wil ik niet moraliseren, dat laat ik liever over aan de vaklui, de dominees of de pastores. Waarom dan toch het voorbeeld van elkaar de waarheid vertellen? Wist u, dat we in Ugchelen maar liefst 34 verenigingen hebben? Al die verenigingen hebben een bestuur en soms zijn er nog commissies binnen die verenigingen, met ook nog een bestuur. Bij een vergadering daarvan zijn we dan heel aardig tegen elkaar, maar we houden toch onze eigen gedachten. We laten ze rustig praten, luisteren soms helemaal niet, zeggen bij een adempauze gauw even onze mening en als we dan uitvergaderd zijn, doen we vervolgens toch onze eigen zin. Lekker puh! Ik denk, nee, ik weet zeker, dat als we beginnen om elkaar meteen de waarheid te zeggen en daarbij goed naar elkaar luisteren en vervolgens doen wat we dan hebben afgesproken, dat er dan veel minder...... verenigingen zouden zijn. Want wie wil er nu nog in een bestuur zitten zonder thuis een soort Medisch-Centrum-West verhaal te kunnen vertellen? En daar is men rondom de kei in Ugchelen hartstikke druk mee! "Uwe Kijker" |
|
Deze tekst wordt elke veertien dagen met toestemming overgenomen uit het Ugchelense Kerk- en Nieuwsblad "DE BRON".
Copyright © 1996 - Uwe Kijker / DE BRON / Gert Woutersen |