  |
Om
 de Kei
|
Om de Kei nummer: 13. Uit De Bron van woensdag 4 mei 1994, 31e jaargang nummer 9. | |
|
|
BEVRIJDING. Op 17 april 1945 gebeurde "het". De bevrijding van Apeldoorn door de regimenten van de 48e Highlanders of Canada, Hastings & Prince Edward en het Royal Canadian Regiment. Het 1e Canadese Legerkorps stootte via Stroe door en zorgde ervoor, dat de Duitsers bij Harderwijk afgesloten werden van hun Heimat. Iedereen heeft voor "het" een andere beleving. Zo betekent de bevrijding voor iedere plek wat anders. Tot op het laatste moment sloeg de terreur van de overheerser toe. Op dezelfde 17e april werden de dijken van de Wieringermeerpolder opgeblazen! De zinloze terreur eindigde voorlopig in Nederland op de Dam in Amsterdam, waar op 7 mei de juichende bevolking nog onder vuur werd genomen. De strijd tegen Japan duurde nog tot eind augustus 1945. Wij mogen de slachtoffers van die terreur, maar ook zij, die het leven er van afbrachten en terugkeerden na de bevrijding, niet vergeten. Zij, die gevangen waren en zij, die op één of andere manier onder levensgevaarlijke omstandigheden gedwongen waren te werken voor de machtswellustelingen. Bevrijding en herdenking horen bij elkaar. Het is een goed idee geweest, om de bevrijdingsfeesten vooraf te laten gaan door een herdenking. Zo is in Ugchelen dat elk jaar geregeld op de laatste werkdag vóór de 17e april om 11 uur 's morgens. De schoolkinderen van de Basisschool De Steenbeek hebben in de week daarvoor de keien van De Kei prachtig schoon geschrobd. De school heeft |
het monument met de vier Ugchelense namen erop geadopteerd. Wij, ouderen, vinden het prachtig, dat de kinderen dat doen. Het geeft ons tevens de gelegenheid de gevolgen van zaken als geweld, discriminatie en onderdrukking voor de kinderen aanschouwelijk te maken. In de hoop, dat zij in een betere wereld terecht zullen komen. Een paar dagen vóór de herdenking was in de jaarvergadering van Ugchelens Belang de bevrijdingscommissie Ugchelen 1995 geïnstalleerd. Prima, fotootje in de krant en zo... Maar naar mijn mening hebben zij echter de eerste misser gemaakt, door zich niet te bemoeien met de organisatie van deze herdenking. U heeft het kunnen lezen; het verkeer kwam niet tot stilstand en als men met gevaar voor eigen leven een herdenking moet houden, is dat op z'n zachtst gezegd, een kwalijke zaak. Twee dingen vallen hieruit af te leiden: de organisatie klopte niet; er is niet aan gedacht, als mijnheer van Veldhuizen iets gaat zeggen bij zo'n gelegenheid, dat men hem tenminste moet kunnen verstaan. Maar ook de politie blijkt te ver van Ugchelen verwijderd. Je kunt van onze wijkagent niet verwachten, dat hij elke keer "Puntsgewijs" zit te spellen, om te zien, of er zich wat in Ugchelen afspeelt. Was dat wel het geval geweest, had hij erbij kunnen zijn en alsnog om assistentie kunnen vragen. Jammer, maar ik vind ook, dat men nooit te oud is om te leren! "Uwe Kijker" |
|
Deze tekst wordt elke veertien dagen met toestemming overgenomen uit het Ugchelense Kerk- en Nieuwsblad "DE BRON".
Copyright © 1996 - Uwe Kijker / DE BRON / Gert Woutersen |