HOME


Gastenboek
Om Ugchelse Kei de Kei 

Om de Kei nummer: 21. Uit De Bron van woensdag 4 oktober 1994, 31e jaargang nummer 17.

Vorige Index Volgende
GAST-VRIJ.
Dit jaar en het volgend jaar staan in het teken van de vijftig jaar herdenkingen. (Wat waren 1944 en 1945 toch markante jaartallen). In deze periode worden er veel herdenkingen gehouden, omdat de geallieerden daadwerkelijk begonnen de vijand uit ons land te verdrijven.
Zo begonnen we bijna 50 jaar geleden eensgezind aan de wederopbouw van wat er allemaal vernield was. Samen de schouders eronder en met de meest idealistische bedoelingen puinruimen en stenen bikken.
Eensgezind en blij, dat we het leven ervan af gebracht hadden. Prachtig, zoals we ons dat voorstelden; tegenstellingen in geloof en politiek werden opzij gezet: "Werken aan de toekomst".
Ik denk dan bijvoorbeeld aan de mensen uit Arnhem, die uit hun huizen werden verdreven. Toen moesten er toch zo'n 90 duizend mensen elders onderdak vinden bij gastvrije andere gezinnen. Het kindertal toen was van een andere orde dan nu het geval is. Een aantal kinderen van vier was geen uitzondering. Kate ter Horst had er bijvoorbeeld vijf.
Ugchelen was toen nog zo'n piepklein dorp en ik vraag me dan ook af, hoe dat is gegaan. De mensen klopten aan de deur en bij het eerste adres zei men: "kom er maar in". Het tweede gezin, nou ja, gezin, meestal geen vader erbij natuurlijk, moest verder. Alle open plekjes bezet; alle zolders vol en men wist ook niet

voor hoelang. Drie dagen zei men eerst. Toen zijn er misschien wel veel mensen hier blijven wonen, want in 1945 kwamen ze er achter, dat er in Arnhem niet veel meer overeind stond.
Zo heeft een groot aantal mensen in en na de oorlog de Arnhemmers daadwerkelijk geholpen met de wederopbouw.
Ook in Ugchelen natuurlijk!
Nu is het 50 jaar verder, en het is bijna niet voor te stellen, hoe snel de tijd verglijdt en hoe snel men die moeilijke tijd vergeet.
Alleen daarom is het goed te herdenken: "Opdat wij niet vergeten". Deze gedachte wil ik nu ook in Ugchelen projecteren.
Volgend jaar gaat Ugchelen herdenken, dat we 50 jaar bevrijd zijn. Daarbij willen we de Canadezen van toen, de veteranen, groots onthalen. Dan zie ik ook, dat het de organisatie veel moeite kost om die mensen bij gastgezinnen onder te brengen. Het zijn mensen van over de 70 en zij hebben geen kinderen bij zich.
Dan zeg ik, de geschiedenis van Ugchelen herhaalt zich. Veranderingen in Ugchelen betreffen hoofdzakelijk uiterlijkheden: aantallen woningen en meer mensen (van buiten), maar de mentaliteit van de inwoners is niet gewijzigd.
Laten wij nog één keer, nu slechts voor een beperkte tijd, onze echte gastvrijheid tonen.
Dat moet kunnen in Ugchelen.

"Uwe Kijker"
Deze tekst wordt elke veertien dagen met toestemming overgenomen uit het Ugchelense Kerk- en Nieuwsblad
"DE BRON".

Vorige Index Volgende

Copyright © 1996 -
Uwe Kijker / DE BRON / Gert Woutersen