  |
Om
 de Kei
|
Om de Kei nummer: 24. Uit De Bron van woensdag 16 november 1994, 31e jaargang nummer 20. | |
|
|
JUBEL. In Ugchelen zijn de afgelopen periode enkele jubilerende verenigingen geweest, zoals onze "eigen Ugchelense" voetbalclub Albatross en de zangvereniging Crescendo. Bij zo'n viering valt het op, dat er heel wat foto's (-tjes) worden gemaakt. Die foto's komen daarna vaak in een album terecht. Soms schrijft de eigenaar van dat album er een tekst bij. Zo in de trant van: dit is de voorzitter, die een bos bloemen ter gelegenheid van ons jubileum ontvangt. De foto laat dan iemand van achteren zien, met een volle flits op de kale plek van z'n hoofd. Hij overhandigt een enorme bos bloemen en net achter de bloemen, in de schaduw van de flits, is een glimp van de voorzitter te ontwaren. Het bovenstaande heb ik niet geschreven om de fotografeerkunsten van de Ugchelense fotoamateurs aan de kaak te stellen. Het gaat mij om het andere deel van mijn inleiding: het album. Want er wordt wat af-gefotografeerd, en niet alleen in Ugchelen. Die foto's dus, komen voor het merendeel in een album terecht. Laatst zag ik op de boekenmarkt een paar fotoalbums liggen en op zo'n markt kan je ongegeneerd daarin kijken. Het waren albums van een naamloos iemand, met een hele familie (in zwart-wit) afgebeeld. Daarbij was ook een foto zoals ik hiervoor heb beschreven. Ik heb nauwkeurig de foto en de omringende kiekjes bestudeerd, maar ik kon er verder niets persoonlijks in ontdekken. Iemand naast mij, meekijkend, zei: "Nou, die is ook overal geweest en nou ligt het hier. Zo gaat dat; niemand |
heeft er nu nog wat aan." Wat hebben we allemaal dit jaar gefotografeerd: de bejubeling van de optocht, de opening van de bibliotheek en de heropening van het dorpshuis. Foto's gemaakt van het jubileum van de voetbalclub, van de zangvereniging en van de rommelmarkt. Wij wonen in een prachtig dorp met een schitterende omgeving. Vooral dit jaargetijde met zijn geweldige herfstkleuren geven me een niet meer weg te schrijven heerlijk gevoel. Ik voel me gelukkig in Ugchelen en dat moeten anderen in de overige delen van Apeldoorn nog maar zien te bereiken. Dit vastleggen, tezamen met de historische momenten in een album, zullen velen met mij doen. Straks, wanneer ik niet meer de normale dagelijkse beslommeringen kan uitvoeren, zal ik dat aan mijn kinderen door willen geven. Maar, als die daarop geen prijs stellen? Dan zou het mooi zijn als die zaken toch hier voor Ugchelen bewaard kunnen blijven. In 1994 staat: een mooie receptie, bij een mooie bibliotheek, in een mooi dorpshuis, met aardige mensen (want ik vind de mensen in Ugchelen gewoon aardig) en tenslotte, een mooie begraafplaats met een mooie, nieuwe aula. Wanneer de kinderen er geen prijs op stellen, geef ik mijn albums aan Hans Boon, de dorpsarchivaris, of misschien later zijn opvolger en die weet er wel raad mee. Dan wordt mijn jubel nooit op de boekenmarkt gevonden, maar leeft wellicht voort in de geschiedenis van Ugchelen! "Uwe Kijker" |
|
Deze tekst wordt elke veertien dagen met toestemming overgenomen uit het Ugchelense Kerk- en Nieuwsblad "DE BRON".
Copyright © 1996 - Uwe Kijker / DE BRON / Gert Woutersen |