  |
Om
 de Kei
|
Om de Kei nummer: 42. Uit De Bron van woensdag 20 september 1995, 32e jaargang nummer 16. | |
|
|
GETALLEN. September blijkt de aanvang te zijn van veel nieuwe activiteiten. Eigenlijk zou je moeten zeggen, dat het jaar niet in januari begint, maar in september. De scholen beginnen met het nieuwe leerjaar; de kinderen komen in een nieuwe groep en starten met voor hun vaak hele nieuwe onderwerpen. Dit jaar komen er ook nog een paar bijzondere zaken aan de orde. Telefoonnummers worden gewijzigd en dit verschaft tal van bedrijven erg veel werk. Zoveel, dat de drukker nauwelijks de tijd heeft om De Bron tussen al die vernieuwde briefpapier-opdrachten klaar te stomen. Er zal ook wel een geheel vernieuwd telefoonboek verschijnen. De busroutes zijn verlegd; de bushaltes hebben allemaal nieuwe borden en daarnaast zijn verwijzingen ge- en verplaatst. Het einde van de "informatie-stroom" is nog niet in zicht; een geheel nieuw routeboekje komt er aan. Maar de mensen in de Bouwhof missen nu al reeds het vertrouwde geronk van de stadsbus en men heeft vast al bespeurd, hoeveel verder men nu moet lopen, om bij de nieuwe halte te komen. De gemeente heeft met het vernieuwen dapper meegedaan; er zijn aanwijsborden gekomen, waarop de industriegebieden zijn vermeld. Voor Ugchelen is dat wijknummer 36 geworden. Waar dat getal nu weer op slaat, mag Joost weten, maar ik niet. Een postcodenummering? Bij de gemeente Apeldoorn kom je altijd wel een stel rare nummers tegen en waarom zou dat ook niet in Ugchelen kunnen? Maar |
als je op je nummer wordt gezet, is dat nooit zo leuk, dus moeten we er maar weinig aandacht aan schenken. Tenslotte moeten we een minderwaardigheidscomplex zien te vermijden. Zo had ik laatst de schrik van m'n leven: niets vermoedend liep ik een winkel binnen en zag tot mijn grote schrik: "UW NUMMER:" Ik dacht toen naarstig: welk nummer? Het bleek achteraf alleen maar een bonnetje te zijn, die ik bij het binnengaan uit zo'n houder had moeten trekken. Opdat er niemand voor zijn beurt gaat. Dat vind ik niet zo klant-vriendelijk; bij voorbaat ben je al gedoodverfd als voordringer. Bovendien wordt het zo langzamerhand een cursus geheugentraining. Zoveel persoonlijke nummers, die je moet onthouden: je huisnummer, je telefoonnummer, je sofi-nummer, je postcodenummer, je geboortedatum, je pincodenummer en nu wordt er nog een wijknummer aan toegevoegd? Toegegeven, als je iemand vertelt, dat jouw woonplaats Ugchelen heet, is het natuurlijk gemakkelijker om 36 te zeggen, dan dat je Ugchelen twee keer moet spellen met géé, céé, haa. Maar dat bezwaar heb ik nooit gevoeld. Eerder ben ik er juist trots op, in een dorp te wonen, welke naam zo bijzonder klinkt. Onze Canadese gasten vonden het immers erg prachtig, toen ze na een dag of tien eindelijk het woord Ugchelen een beetje aanvaardbaar konden laten klinken. "Uwe Kijker" |
|
Deze tekst wordt elke veertien dagen met toestemming overgenomen uit het Ugchelense Kerk- en Nieuwsblad "DE BRON".
Copyright © 1996 - Uwe Kijker / DE BRON / Gert Woutersen |