  |
Om
 de Kei
|
Om de Kei nummer: 50. Uit De Bron van woensdag 31 januari 1996, 33e jaargang nummer 2. | |
|
|
WOLKEN. Wolken hebben vaak iets sombers over zich. Daarmee bedoel ik niet als je in de wolken bent. Dat vind ik toch zo'n raar gezegde. Ik hou niet van mist, dan is de wereld zo klein en zie je niet veel van je omgeving. Toch ben je dan in de wolken. Kunt u zoiets volgen? Als ik in deze tijd regenwolken voorbij zie vliegen (de echte dus), denk ik maar aan de lente, die er aan zit te komen. Omdat ik daar zo zeker van ben, kunnen de donkere wolken, die nu langs glijden, toch niet mijn dag bederven. Wolken hebben iets bijzonders en dat besef ik pas, wanneer ik in een streek ben met een zonovergoten hemel zonder dat er één wolkje te zien is. Dat komt hier erg weinig voor. Het bijzondere van wolken vind ik, dat ze zo compact lijken en toch tegen elkaar kunnen aanbotsen, zonder dat je ook maar iets hoort. Soms levert dat gewrijf met elkaar wel een fikse donderbui op, maar meestal niets. Als je naar boven zou kunnen reiken en zo'n wolk zou willen pakken, lukt je dat niet; ze zijn onaantastbaar. Eigenlijk zijn ze uniek, niet één is er hetzelfde; niet van kleur en niet van vorm. Wolken kunnen zomaar verschijnen en zomaar verdwijnen. Mensen zijn net als wolken. Die zijn ook allemaal gelijk, maar er is er niet één hetzelfde. Zelfs een eeneiige tweeling is niet helemaal hetzelfde. Mensen kunnen elkaar soms ook (on-) behoorlijk in de haren vliegen, maar meestal hoor je niets. In de vroege morgen lopen ze elkaar soms bijna ondersteboven, zonder dat je ook maar iets hoort. Zelfs geen "goedemorgen". Mensen kunnen, net als schapenwolken, |
bijeen gedreven worden en allemaal tegelijk één kant uit gedreven worden. Waarheen de wind waait. U zult het misschien niet met mij eens zijn, omdat er altijd mensen zijn, die tegen de stroom in willen roeien, maar dąt maakt de mens ook interessanter. De mensen kunnen wèl praten en ze kunnen gezamenlijk iets tot stand brengen, wat wolken nooit zal lukken. Zo zouden wolken bijvoorbeeld nooit een dorp als Ugchelen kunnen bewonen. Wolken hebben geen hart, geen centrum, geen ideeėn, geen eigen wil, geen bibliotheek, geen Ugchelen, waar alles om draait. Wolken kunnen alleen maar gedraaid worden, zij laten zich voortdrijven. De mensen ook, de Ugchelenaren ook, maar alleen omdat zij dat zèlf willen. Zo zal het nieuwe jaar ons weer dąt brengen, waar we zelf om gevraagd hebben, al denken we, dat we er niets aan kunnen doen. Maar dat kunnen we wel degelijk. Als we er maar op gewezen worden. Door één of andere wolk... eh, mens. Die mens zoeken we en daarin onderscheiden we ons van de wolken. Wij kiezen zelf onze mensen uit, die ons voorgaan; in de kerk, in de samenleving, in onze verenigingen. Als we dat niet doen, zijn we net als de wolken, die gaan alleen waarheen de wind ze voortdrijft. Deze filosofie heb ik niet zomaar geschreven, maar omdat wij in dit jaar, net zoals in voorgaande jaren, vast wel weer bestuurders zullen kiezen, die ons dorp zullen laten drijven in de richting, die we zelf verkiezen. Dat willen wij toch zo graag? Ook in Ugchelen? "Uwe Kijker" |
|
Deze tekst wordt elke veertien dagen met toestemming overgenomen uit het Ugchelense Kerk- en Nieuwsblad "DE BRON".
Copyright © 1996 - Uwe Kijker / DE BRON / Gert Woutersen |