Ugchelen - Om de Kei "STILSTAAN"

	Om de Kei
Om de Kei nummer: 63. Uit De Bron van woensdag 11 september 1996, 33^e jaargang nummer 15.

STILSTAAN.
Hoewel we met vakantie zijn geweest, zijn de Olympische Spelen aan de Ugchelenaren niet onopgemerkt voorbij gegaan. Niet alleen, dat we soms wat later op ons vakantie-adres zijn aangekomen, of dat we zelfs de vakantie er omheen gepland hebben, sommigen zijn zelfs om deze reden niet met vakantie geweest. Op het eind van de dag werd het vaak maar stil op straat. Als ik dan 's avonds nog met de hond ging wandelen, brandde er hier en daar ook nog licht. Want de uitslag en de ceremonie-protocollair werden vaak tot in de kleine uurtjes vertoond. Daarbij konden we met eigen ogen de teleurstelling en de vreugde zelf vaststellen met daarbij vaak een juichende prins, die spontaan aan het overwinningsritueel meedeed.
Ik vond echter de berichtgeving over de Paralympics wat mager afsteken tegen de Grote Zomerspelen, ondanks het nimmer aflatende enthousiasme van onze staatssecretaris. Uiteindelijk ging het om het spel en niet om de knikkers, alhoewel.....
Er zijn in Ugchelen soms ook van die momenten. Zoals de kampioensvieringen van Albatross en van DIO niet te vergeten! Het is wat dichter bij huis en op een meer geschikt tijdstip. De ontvangst van de gemeentelijke sportpenning is toch net zo iets als een gouden medaille op de Olympische Spelen? Het is vaak een heel leger van enthousiaste vrijwilligers, dat zo'n evenement weet te doen slagen. Zoals ook bij de Ronde van Ugchelen; waarbij de winnende renners in het zonnetje worden gezet. Al hebben we in Ugchelen dan geen ronddansende prins,

maar we hebben wel een rondrijdende ronde-miss. Of een gelukkige vader of moeder, die trots op de prestatie van hun kind, van vreugde een rondje bij Prinsen geeft? Het is iets anders en het haalt niet de wereldpers, maar het plezier van het moment zou men voor geen goud willen missen. We gingen we met vakantie en vervolgens ons voorbereiden op het nieuwe seizoen: voor het eerst naar een vervolgopleiding, solliciteren of kennismaken met een eerste baan.
Al met al de mijlpalen in ons leven. Als je jong bent, sta je daar niet zozeer bij stil en als je wat ouder bent, denk je wellicht: dat station ben ik gepasseerd. Er zijn dan zoveel andere zaken gebeurd. Ach wat, een mensenleven is maar kort en als dan de hoogtepunten worden gemarkeerd, doordat je in het zonnetje wordt gezet, omdat je iets bijzonders hebt verricht, dan mag je daar best wel eens eventjes bij stilstaan. Om later, wanneer het allemaal een beetje in het vergeetboek is geraakt, je kinderen (of kleinkinderen) het prachtige kleinood te laten zien en ze te vertellen, hoe het allemaal is geweest.
Als daarbij dan een fotootje van een reuzentaart wordt getoond, die op enig moment werd aangeboden, komt vast het hele verhaal op de proppen. Het verhaal van het idee, het maken en het tentoonstellen en de trotse ontvangers. Of het helemaal klopt, doet niet ter zake, als het maar een mooi verhaal is. Alles gaat voorbij; de herinnering is het enige, wat blijft.

"Uwe Kijker"

Deze tekst wordt elke veertien dagen met toestemming overgenomen uit het Ugchelense Kerk- en Nieuwsblad
"DE BRON".