  |
Om
 de Kei
|
Om de Kei nummer: 124. Uit De Bron van woensdag 19 mei 1999. 36e jaargang nummer 10. | |
|
|
WEGWIJZER. Hij is weer verschenen: "De Wegwijzer voor Ugchelen". Onlangs plofte hij in de bus en ik heb, omdat het zo'n beetje bij deze rubriek hoort, hem nauwkeurig nagesnuffeld. Het is mij opgevallen, hoe precies dit boekwerkje moet zijn samengesteld. Behalve dat er geen druk- en spelfouten in voor mogen komen, want daarmee doe je afbreuk aan het geheel, moeten er vooral geen onnauwkeurigheden in staan. Anders zit je daar een heel jaar mee opgescheept. Tevredenheid dus over deze uitgave, totdat ik het begeleidend briefje ontdekte, waarmee men zich kon aanmelden als lid van de Vereniging Ugchelens Belang. Daarin staat, dat het de twintigste uitgave betreft, terwijl de Wegwijzer aangeeft, dat het de één en twintigste jaargang is. Dat vind ik afbreuk doen aan de samenstellers. Ik ben misschien wel een muggenzifter, maar het is wellicht een vervolg op de discussie van diegenen, die roepen, dat de één en twintigste eeuw pas op 1 januari 2001 begint. Met dat laatste ben ik het ook niet eens, want als een kind geboren wordt, begint het aan zijn eerste jaar. Bij de geboorte viert het als het ware zijn nulde verjaardag. Mag ik u verzoeken gewoon eens in "De Wegwijzer voor Ugchelen" te gaan lezen? Er staat misschien wel informatie in, waarvan u zegt "Hé, dat is interessant, dat had ik eerder moeten weten." Dan heeft u het aan Uwe Kijker te danken, dat u het nu op deze manier te weten bent gekomen. Weet u ook, hoe het in uw bezit is gekomen? Door een |
aantal enthousiaste, (meestal jeugdige) bezorgers. Van hen hoorde ik de verschrikkelijkste verhalen. Hoe ze met angstzweet langs zeer vervaarlijke honden sluipen en hoe ze brievenbussen weten te vinden, die door allerlei obstakels aan het zicht van de buitenwereld zijn onttrokken. Het mooiste verhaal vond ik, dat er achter een voordeur met een zijruit een lobbezakkige kat was waar te nemen. Toen de Wegwijzer door de brievenbus werd geschoven werd de kat, die het hele zaakje niet waardig vond, links ingehaald door een zeer vervaarlijk blaffende en nijdige hond. De bezorger kon net zijn hand op tijd terugtrekken, maar twijfelt sterk aan de conditie van de Wegwijzer. Was het een waakhond of een levende papierversnipperaar? Slecht voor inbrekers, dus. Weet u, de vorige keer was ik erg somber gestemd. Eigenlijk hoeft dat helemaal niet, want als je in ons dorp om je heen kijkt, en je staat daarvoor open, dan zie je ook de fijne dingen. Herinnert u zich nog de krantenartikelen over de golf van inbraken, die zich over Ugchelen spreidde? Nu lees je toch maar, dat de politie zegge en schrijve één misdader(tje) heeft opgepakt en afgelopen is het met het inbreken. Zijn we toch maar mooi voor twee weken van af, of zou hij nu nog achter slot en grendel zitten? Als ik een inbreker was en ik zou hetzelfde in de krant lezen, dan zou ik me wel even koest houden in Ugchelen. Anders zou de politie immers misschien toch nog verder zoeken? "Uwe Kijker" |
|
Deze tekst wordt elke veertien dagen met toestemming overgenomen uit het Ugchelense Kerk- en Nieuwsblad "DE BRON".
Copyright © 1996 - Uwe Kijker / DE BRON / Gert Woutersen |