Ugchelen - Om de Kei "LICHT"

	Om de Kei
Om de Kei nummer: 138. Uit De Bron van woensdag 26 januari 2000, 37^e jaargang nummer 2.

LICHT.
Ugchelen verandert. Daar is geen ontkomen aan. Mensen vertrekken, mensen komen hier wonen. Soms gaat het snel, als er bijvoorbeeld een hele nieuwe wijk wordt gebouwd. Soms gaat het bijna onmerkbaar met een berichtje in de krant. Bakker Huttinga houdt er mee op, staat er dan. Maar hij blijft er wel wonen. Toch is hij één van de laatsten, die in het buurtje aan het eind van de Ugchelseweg het licht uitdoet. De dameskapper is weg en de garage van Pieters is er nog wel, maar de bedrijvigheid aan de pomp is verdwenen. De Super is weg en de wasserij is er nog wel, maar dat is alleen een werkplaats gebleven. Zo zie je, dat wat eens een kern van een dorp was, is verschoven naar het kruispunt van de Molecatenlaan. Zeven bakkerijen telde ons dorp vlak na de wereldoorlog, terwijl het aantal inwoners een fractie was van het aantal, dat er nu is. Het is frappant, dat veel minder bakkers nu veel meer Ugchelenaren van brood kunnen voorzien. Toch is er genoeg brood voor ons allen, maar de eisen, die gesteld worden zijn zodanig veranderd, dat het niet bij brood en spelen alleen blijft, om maar eens een variant op een bekend spreekwoord te gebruiken.
Ik loop het bericht in de krant nog eens na en lees dat Huttinga in Ugchelen bakzeil haalt. Maar bakzeil halen vind ik feitelijk een verkeerde voorstelling van zaken. Ik denk dan aan een wedstrijd, waarbij de verliezer, die eerst denkt te kunnen winnen, bakzeil haalt. Misschien zou men dit de ongelijke strijd kunnen noemen voor het bestaan van een

eerlijke broodwinning. Tenslotte valt het niet mee om op te boksen tegen twee supermarkten. Waarbij je niet meer met een eenvoudig soort brood kunt komen, maar dat allerlei vreemdsoortige bakfantasieën een rol gaan spelen, zoals bijvoorbeeld het Ugchelense bolletje. Een heerlijk baksel uit grootmoeders tijd van een speciaal recept, waarvan iedereen roept: "Als je dat niet hebt geproefd, ben je nog nooit in Ugchelen geweest!"
Bij een volgend bericht in de krant, waarbij mevrouw Duits experimenteert met een elektrisch aangedreven auto, leg ik de link met bakker Huttinga.
Nu bakker Huttinga gewoon mijnheer Huttinga is geworden en hij zich toch aan het oriënteren is op een nieuwe broodwinning, is het misschien een idee om bij hem, naast Garage Pieters, een laadstation in te richten voor het bijladen van auto's, die op elektriciteit rijden. Dat is toch de manier om het milieu te sparen; door het verbieden van auto's, die op de gebruikelijke brandstof rijden, alleen elektrisch voortbewogen voertuigen op de Veluwe toe te laten. Net als nu de witte fietsen in het park "De Hoge Veluwe", moet je dan bij Pieters een witte (elektrische) auto huren. De benodigde zonnecollectoren kunnen geplaatst worden op het dak van de voormalige bakkerij. Daar wordt als het ware de nieuwe energie gebakken voor de vervoermiddelen van de toekomst.
Dan gloort er licht aan het eind van de tunnel, ook voor mijnheer Huttinga.

"Uwe Kijker"

Deze tekst wordt elke veertien dagen met toestemming overgenomen uit het Ugchelense Kerk- en Nieuwsblad
"DE BRON".