Ugchelen - Bevrijdingskrant 2005, pagina 9

Wim Schut (55) is bescheiden van aard. Zelfs een beetje schuchter. Op de voorgrond treden is niet zijn meest geliefde bezigheid. Hij schuift liever andere mensen naar voren. Het is een Veluws karaktertrekje. De kat uit de boom kijken, mond en broek niet te groot. De dingen samen doen. Zijn voornaamste eigenschappen zijn perfectionisme en rust uitstralen. Hij is ook de man van de draaiboeken. Alles moet goed en tot in de puntjes geregeld zijn en niets moet aan het toeval worden overgelaten. En zo leidt hij ook de omvangrijke organisatie van het grote Bevrijdingsfeest in Ugchelen dat van 29 april tot en met 8 mei 2005 wordt gehouden waarvoor vele tientallen mensen in actie komen.

De voorzitter van de Buurtvereniging Ugchelens Belang is geboren en getogen in Ugchelen. Weliswaar brengt zijn baan bij het kadaster hem op tal van plekken in Nederland, aan het einde van de dag komt hij steeds terug naar het dorp dat hem zo lief is. 'Ik zit inderdaad aan Ugchelen gebakken', erkent hij ruiterlijk. Overigens is dat geen wonder want hij woont op een verdraaid mooi plekje daar aan de Brouwersmolenweg.

Perfectionist
Het werk als voorzitter van UB zorgt er voor dat hij de laatste tijd drie à vier dagen in de week is te vinden in het Dorpshuis. Er moet veel worden overlegd, het grote feest vraagt alle aandacht. Schut houdt niet alleen de grote lijnen in de gaten, als perfectionist ontgaan hem de details evenmin. 'Het is weliswaar vrijwilligerswerk, maar geen vrijblijvend werk. De zaken moeten wel goed worden geregeld', is zijn opvatting. Als hij tijdens de vergadering weer eens een stapel papieren op de tafel gooit, verzuchten de bestuursleden wel eens: 'Tjonge jonge Schut, wat een papierwinkel heb je er weer van gemaakt.' Schut heeft er trouwens een hekel aan als bestuursleden bijvoorbeeld de bestuursagenda vergeten of de notulen niet hebben gelezen. 'Dat wijst op een minder goede voorbereiding', vindt hij. Voorzitter Schut kwam in 1989 in het bestuur. Voor

die tijd had hij zich nooit bemoeid met het Ugchelense verenigingsleven. Alleen bij de school van zijn kinderen had hij wel eens genotuleerd. ''Ik kreeg bij UB te maken met coryfeeën als Aartje Reezigt, Ali van de Hul, Ad Bakkenes en Evert de Bar. Daar keek ik tegen op. Die hadden al zoveel gedaan, die wisten alles. Het meeste wat werd besproken ging tijdens vergaderingen langs me heen.'' Uiteindelijk werd hij tweede secretaris, hielp zo links en rechts en deed pr-werkzaamheden. Hij maakte niettemin zeer snel carrière en nam in 1993 de voorzittershamer over van Evert de Bar.

De UB koers veranderde niet, gemoedelijkheid bleef troef. Wel probeerde hij wat meer structuur in de vereniging aan te brengen. Met de opening van het gerenoveerde verenigingsgebouw in 1994 kwam de eerste openbare krachtproef voor Wim Schut. Spreken in het openbaar met hoogwaardigheidsbekleders in de buurt. Ondanks zijn zenuwen bracht hij het er goed van af.

Hoogtepunt
Toen ook het feest van 1995 - 50 jaar bevrijd - een hoogtepunt voor Ugchelen werd, was de naam van Schut gevestigd. Hij had het feest, weliswaar met vele anderen, tot een ongekend succes gemaakt. ''Het is toen inderdaad fantastisch gegaan. Hoewel we er veel tijd en energie in hebben gestoken, was het een mooie periode. Aan dat bevrijdingsfeest hebben we met zijn allen een goed gevoel over gehouden.'' Hoewel Schut veel plezier bleef beleven aan zijn functie, moest hij in 1999 zijn voorzitterschap om persoonlijke omstandigheden neerleggen. Hij kon zijn baan en hobby niet meer combineren en vond Evert de Bar weer bereid om in te springen. Maar al een paar jaar later (2001) stond hij opnieuw aan het UB-roer.

Bijna twee jaar geleden heeft Wim Schut het 60e bevrijdingsfeest in Ugchelen op de agenda gezet. Met in zijn herinneringen de schitterende vorige aflevering, was hij van mening dat ook in 2005 het dorp de bevrijding van 1945 moest vieren. Nog voor andere organisaties zich hier mee

bezighielden, werden in dit dorp de eerste oriënterende gesprekken al gevoerd. Typisch 'Schutiaans' zou je zeggen.
De planner komt dan in actie. Hoe doen we het met de centen? Wat voor programma stellen we op? Welke mensen moeten we benaderen? Het ene na het andere draaiboek ziet dan het licht. Versies wijzigen herhaaldelijk. Het vergaderen komt op gang. Toch ligt Schut niet wakker van de wirwar van zaken, daar waar anderen misschien ten onder zouden gaan aan stress. En thuis bij zijn vrouw Ria gaat het gesprek eigenlijk het minst over de UB-zaken. Voor Schut is de dialoog het belangrijkste. Elkaar de mond gunnen, open staan voor ideeën. Toch kreeg hij gedurende de voorbereiding op het feest een flinke tegenslag te verwerken. Zijn bestuurlijke steun en toeverlaat, secretaresse Rita Hagen moest vanwege persoonlijke omstandigheden afhaken. Wat doet Wim Schut in zo'n geval? Hij doet het er gewoon even bij.

Financiën
Voor het overige heeft de organisatie geen tegenslagen van formaat ondervonden. De financiën kwamen aardig rond. De Bevrijdingskrant is commercieel gezien een succes geworden. De oliebollenactie heeft aan de verwachtingen beantwoord. Lang is gesproken over het verpachten van het horecagedeelte. De zaken zijn uitbesteed, een hele zorg minder. Daarbij kwam dat voor het eerst ook de Apeldoornse Stichting Bevrijding '45 een duit in het zakje deed. Bovendien zorgde het Sokkenbuurt Mannenkoor voor een aantal aantrekkelijke sponsoren voor hun eindavond.
Ook de benadering van mensen die evenementen moeten coördineren, leverde geen noemswaardige problemen op. Veel van hen hebben al vaker met het bevrijdingsfeestbijltje gehakt. Iedereen staat zijn mannetje. Het leverde Schut amper kopzorgen op. Zijn grootste zorg is natuurlijk; gaat het straks allemaal zoals we verwachten? Zijn de weersomstandigheden ons ter wille? Raken de evenementen wel uitverkocht? Maar eigenlijk heeft hij er ook wel weer vertrouwen in. ''In Ugchelen komt alles altijd goed'', is zijn ervaring.