Ugchelen - Bevrijdingskrant 2005, pagina 29

Door Aartje Reezigt

Het is zondag 16 mei 2004 als wij onze caravans een plaatsje geven op de gemeentelijke camping van het dorpje Arromanches in het Franse Normandië.Wij, Jan en Henny de Witte en Herman en Aartje Reezigt, zijn geboren tijdens de Tweede Wereldoorlog en juist daarom zijn wij hier op deze plaats om met eigen ogen te zien en te horen hoe de invasie op 6 juni 1944 heeft plaatsgevonden. Die heeft ertoe geleid dat Europa werd bevrijd en wij, als kleuters bij papa voorop op de stang van de fiets, op 5 mei 1945 de bevrijders mochten begroeten. In Friesland, Zeeland en Gelderland.

De opzet van ons verblijf in Normandië is om de invasiestranden, musea en begraafplaatsen te bezoeken en daar alle tijd voor te nemen. Het is een zeer interessante belevenis geworden. De eerste avond lopen we naar de haven van Arromanches en zien daar in een halvemaanvorm de caissons liggen, de oplopende rotsen langs de kust. Met de film "De langste dag" in ons achterhoofd, begint de invasie vorm te krijgen. Vervolgens zien wij in het ronde museum een zeer realistische film en ook weer de haven met de caissons. Er is in Engeland twee jaar aan de caissons gewerkt door 20.000 arbeiders. In dit havenstadje kwamen na 18 juni 1944 220.000 soldaten, 39.000 militaire voertuigen en 110.000 goederen aan land. Een megaoperatie die nauwelijks zijn weerga kent. Zonder woorden Ons volgende bezoek is aan de Amerikaanse begraafplaats in Colleville- sur-Mer waar bijna 10.000 jonge mensen zijn begraven en nog 1500 mensen zonder identiteit uit de regio. Indrukwekkend, al die witte kruisen. We lopen daar zonder woorden. In gedachten zijn we in Ugchelen en zien we de 53 namen op Heidehof. Er is maar één woord dat we opschrijven: dank. Vol van alles wat we gezien hebben, gaan we terug naar onze tijdelijke behuizing. Tijdens onze omzwervingen zien we dat de

Franse regering alles in gereedheid brengt voor de feestelijke 60-jarige herdenking. Ook de bevolking is druk bezig met schilderen, het opknappen van tuinen, verlichting, versieringen en tal van andere zaken. Ook dat doet ons aan Ugchelen denken, waar in 2005 voor de vijfde maal de bevriijding herdacht en gevierd wordt. Ouderwetse saamhorigheid die vroeger zo gewoon was. We hebben ook een bezoek gebracht aan het "Memorial van Caen". De geschiedenis vanaf de Eerste Wereldoorlog tot aan het einde van de twintigste eeuw, in films, dia's, kunstuitingen en het geschreven woord. Wat hier te zien is, is haast niet uit te leggen, overweldigend. Een tuin van 35 hectaren nodigt ten slotte uit tot nadenken. Onze grijze cellen moesten al deze indrukken verwerken, dus was het campingleven en even een totaal andere dagindeling, heel nodig. Daarom gaan we naar de stad Bayeux die wonder boven wonder gespaard is gebleven. Er staat een prachtige kathedraal en er is de beroemde tapisserie, een geweven wandtapijt, van 70 meter lang en 0,5 meter breed. Met koptelefoon kunnen we de geschiedenis hiervan in het Nederlands beluisteren. Het Normandische platteland is licht heuvelachtig en in mei bloeien de vele appelbomen (calvados). Langs de smalle wegen staan de witte meidoornhagen in bloei. De weggetjes liggen iets dieper dan het land. Tijdens de opmars hebben de oprukkende tanks veel last gehad van deze meidoornhagen. Ook de parachutisten, met zware bepakking, kwamen in het moerassige land niet uit de voeten. Wij bezoeken ook een Duits kerkhof met 21.000 graven. Studenten zijn bezig om de stenen schoon te boenen. In de aula staat de tekst: "Durch Krieg gewinnt man keinen Frieden". Wij verplaatsen onze sleurhutten naar een zeer oude Franse boerderij, iets onder Bayeux. Daar staan we in een oase van rust onder de appelbomen. Van daaruit maken we ook tochtjes het binnenland in, bijvoorbeeld naar Saint-Lo, de stad die voor 80% werd geruïneerd, maar later ook heel mooi is gerestaureerd. We hebben ook een ballonvaartmuseum bekeken. Wist u dat de eerste ballon al in

1793 de lucht in ging? Ook de stokoude "Abbaye de Cerisy La Forêt" hebben wij op ons laten inwerken. Reispech Enige "reispech" is niet aan ons voorbijgegaan, stoelen en achterlichten werden vakkundig door Jan de Witte gerepareerd. Maar toen zijn fietsketting brak, moest hij toch met een donkere blik en tandenknarsend op een collega van fietsendokter Bart Bessels wachten. Deze kon echter beslist niet eerder dan om drie uur beginnen. Dan nadert D-day. Op zaterdag 5 juni gaan wij naar het dorp Saint- Mere-Eglise waar 600 Amerikaanse en Franse parachutisten werden gedropt door oude vliegtuigen. Er zijn enorm veel mensen op de been, het is echt een feest. 'Avonds rijden we naar Arromanches waar artiesten optreden met songs en muziek, speciaal gemaakt voor deze happening. Om middernacht ontbranden op 22 plaatsen langs de hele invasiekust de vuurwerken. Geweldig om dit te mogen meemaken. Er verplaatsen zich in deze dagen heel veel mensen in oude militaire voertuigen. Ook heel wat landgenoten zijn naar Normandië gekomen. D-day, 6 juni 2004, hebben de wereldleiders en vele hoge gasten, waaronder koningin Beatrix, de herdenkingen bijgewoond. De extreme veiligheidsmaatregelen waren de reden dat wij die dag rustig op de camping zijn gebleven. Deze dag is vooral bedoeld voor de Franse bevolking, die enorm heeft geleden onder het oorlogsgeweld, voordat Parijs was bereikt. Bepalend Twee dagen later hebben wij Normandië weer verlaten, ons realiserend dat deze invasie zeer bepalend is geweest voor onze levens. In vrijheid groot geworden en nog steeds kunnen denken en zeggen wat we willen. Uiteraard hebben wij op deze reis ook Canadese en Engelse begraafplaatsen bezocht en talloze andere locaties. Maar om dit allemaal te beschrijven, zou het verhaal te lang worden. Tegen Jan en Henny De Witte zeggen wij: "Tot mei in het gezellige Ugchelen. Dan komen we de bevrijdingsweek meemaken en staan we op camping De Wapenberg". Tot slot: Deze reis is zeker de moeite waard en we kunnen iedereen aanbevelen om hem te ondernemen.

Veteranen op bezoek tijdens de herdenking in juni 2004 in Frankrijk.